Το σπήλαιο.

Από το τούνελ βγαίνουμε

μα, σε σπηλιά, θα μπούμε

έτσι, φαντάζει αβέβαιο

άγιο φως , αν δούμε.

Αφού, διαθέτει είσοδο

μεγάλη, για να μπαίνεις

ύστερα, μισοσκόταδο

άραγε, πούθε βγαίνεις?

Καλού κακού, ας  έχουμε

σκοινί, λένε μαζί μας

σαν οδηγό, να απλώνουμε,

για την επιστροφή μας.

Στη μια του άκρη ασορτί

θηλιά, πρέπει να έχει

θηλιά γερή το βάρος μας

ετούτη ,να αντέχει.

Αυτό, δεν το κατάλαβα

ίσως να φταίει ο λόγος

πως , σπούδασα άλλα τερπνά

κι’ όχι, σπηλαιολόγος.

Κανείς, λοιπόν στο σπήλαιο

μην μπει, δίχως  κουβάρι

και, για περίσσια σιγουριά

ας  σέρνει,  παλαμάρι.

Γιατί, στο μαύρο σπήλαιο

τρομάρα στην καρδιά μας,

έχει απαίσια  τρωκτικά

που ζουν, απ’ τα σκοινιά μας.

Κάθε, αδύναμη κλωστή

πρώτη, θα ροκανίσουν

και, σ’ όποιους  φάνε το σκοινί

πως , θα ματάγυρίσουν?

Εν συντομία φίλτατοι

τα γράφω και, τα λέω

σε κάθε βήμα προσοχή,

μέσα  εν τω σπηλαίω

διότι, κρύβει τέρατα

πάμπολλα και ,σημεία

που γίνονται στη θέα μας,

ανήμερα θηρία.

Φαινόμενο, ανεξήγητο

μεγάλη ιστορία

στη  χώρα αυτή τη μαγική

τη ξακουστή  Ελλάδα

πάνω, που απλώνουμε φτερά

εκεί, ειν’ η απορία

ξεπέφτουμε συνέλληνες 

σε  ατέλειωτο …Καιάδα.

Τα όσα περιέγραψα,

δεν είναι του μυαλού μου,

ορμώ κι’ εγώ, στο σπήλαιο

παθές  του κεφαλιού μου.

Σαν  διαθήκη το λοιπόν

τα  αφήνω μπας και, μάθουν

οι  επερχόμενες γενιές

τα ίδια, μη δε πάθουν.

Ο… Ευ-θυμόσοφος!