…Αϊ στην ευχή!

Ελπίδα!

Πως  τιμωρείς  την  προσδοκία

παραμένοντας  ουδέτερη,

στων  ονείρων τις  εκκλήσεις?

Σκόπιμα…

Η  ακαταλόγιστη συμπεριφορά σου

αμφισβητεί την  προοπτική,

υπονομεύοντας  το μέλλον?

Περίεργο!

Εσύ, έτσι ανέντιμα, ανελέητα,

να διαβρώνεις το καλώς,

εννοούμενο συμφέρον?

Ε’ τότε,

ποια υπομονή, πόση εγκαρτέρηση,

ποιο ήθος,  παραμένουν αναλλοίωτα

στο δικό σου, μένος?

Κι’ εφ’ όσον …

Στην απαξιωτική αντιπαράθεση σου

με το δικό μου αύριο ο λόγος,

δεν σου φαντάζει  ανεξήγητος…

Παίρνω το θάρρος…

Φιλοσοφικά  αναθεωρώντας

τον δίκαιο κανόνα, να σε θεωρώ,

ως  πρώτη, αϊ στην ευχή,

αποθνήσκουσα!