Η λαιμητόμος.

Κουμπί μες τη κουμπότρυπα γιατί, δε πας ευθεία κι’ όλο μου ξεκουμπώνεσαι τόσες φορές στο είπα.

Δε φταίω εγώ η ράφτρα σου μοναδική αιτία κι’ αφού λοξά με έραψε διαρκώς, …χάνω τη τρύπα!

Θαρρώ ότι, σκαρφίζεσαι φτηνές δικαιολογίες  να κρύβεις  τη  …λοξάδα σου, στο… φταίνε κάποιο άλλοι..

Όχι!  Στ΄ ορκίζομαι μαθές,  μ’ αυτές  τις  αστοχίες  χάνει τη τρύπα εύκολα το κούφιο  μου κεφάλι!

Δε ξέρω άμα, δε μπορείς  το ύφασμα να στρώσεις,  προβλέπω το κεφάλι σου να μη μπορείς να σώσεις!

Αφεντικό τι να σου πω, πράμα δικό σου είμαι κι’ άμα, με κόψεις αδειανή η τρύπα σου, θα είναι!

Μωρ’  τι μας λες μας απειλείς,   θαρρείς πως είσαι πρώτο? Τη σχετική κουμπότρυπα, θα κλείσω, με τσιρότο!

Δε λέω όμως σκέψου το αντέχει η καρδιά σου τέτοιο κουμπάκι όμορφο, να κόψει η ψαλιδιά σου?

Αυτό  εσέ, δε  σ’ αφορά μήτε,  θα σε ρωτήσω το τρύπιο το κεφάλι σου, στ’ αζήτητ’ αν αφήσω..

Συγνώμη, παρανόησες απλώς την άποψη μου καθότι  η κουμπότρυπα θέλει την ύπαρξή μου!

Το παραμύθι σου κουμπί,  δε με αγγίζει φτάνει και, η  μοιραία σου στιγμή όπου να είναι φτάνει…

Μαζί σου, δεν αντιδικώ  υπεκφυγές δε  βρίσκω  μα, για το φάλτσο ράψιμο δε έχω κάποιο  δίκιο?

Τώρα ιστορίες μη ζητάς  αυτός είναι ο νόμος  η βρίσκεις τη κουμπότρυπα η πέφτει λαιμητόμος!